داو در آخرین مقالۀ خود هشدار داد: “اوراق بهادار معدن برای یتیمان یا و یا افراد بی‌سرپرست و هر فردی مناسب نیست زیرا آنها می‌خواهند سرمایه‌گذاری بدون ریسک و خطرپذیری انجام دهند. داو به درستی بیان داشت که این نوع سرمایه‌گذاری برای تاجری می‌تواند جذاب باشد که باید برای کسب درآمد خطرپذیر باشد؛ تاجری که بدون بررسی و دقت زیاد بر روی هیچ شغلی (بیزینس) سرمایه‌گذاری نمی‌کند.
هدف موسسه کارآفرین آوای مشاهیر:
اینها پرسش هایی هستند که سعی شده در این مقاله در موسسه کار آفرین آوای مشاهیر در راستای آموزش بورس در شیراز منتشر شده است . به طور مختصر پاسخ داده شوند. پس تا پایان با ما همراه باشید.
در سال ۱۸۸۰، داو Providence را به مقصد نیویورک ترک کرد. علت این مهاجرت قابلیت‌ها و ظرفیت‌های تجاری موجود درنیویورک بود. اکنون داو در ۲۹ سالگی در مجلۀ اخبار مالی وال‌استریت کیهرنن مشغول به کار شده است. سیاست کاری این مجله به این گونه است که اخبار مالی را به صورت دست‌نویس به بانک‌ها و کارگزاری‌ها می‌دهد.
هنگامی که مدیر شرکت از داو درخواست کرد گزارشگر دیگری برای دفتر پیدا کند، داو شخصی بنام ادوارد جونز را به همکاری دعوت کرد. جونز و داو هر دو در مجله Providence Evening کار می‌کردند و در آنجا یکدیگر را ملاقات کرده بودند. جونز از دانشگاه براون ترک تحصیل کرده بود، اما در تجزیه و تحلیل گزارش‌های مالی سرعت و مهارت چشمگیری داشت. آنها متعهد به ارائه گزارش‌های بی‌طرفانه از وال‌استریت بودند. سایر گزارشگران با دریافت رشوه مقالات خود را به جهت دستکاری قیمت سهام جهت‌دار می‌کردند . داو و جونز از دستکاری بورس و ارائۀ گزارش‌های خلافِ واقع خودداری می‌کردند.
با درک شرایط و آشنا شدن با شرایط وال‌استریت این دو جوان بر این باور شدند که وال‌استریت نیاز به دفتر اخبار مالی جدیدی دارد. در نوامبر ۱۸۸۲، آنها آژانس خود را با نام کمپانی داو جنز تاسیس کردند. چارلز برگ استیریسر سرمایه‌دار اصلی شرکت داو جنز بود اما تصمیمش آن بود که شریک پنهان باشد. توانایی برگ استیریسر مهارت‌های مصاحبه او بود. جونز یک بار دربارۀ برگ استیریسر اظهار داشت که او می‌تواند یک مجسمه چوبی را به حرف درآورد و از زبان او حقیقت را بیرون بکشد.
در نوامبر ۱۸۸۳، این شرکت شروع به جمع‌آوری و خلاصه‌نویسی اخبار مالی روز، برای مشتریان خود کرد و آن را نامه بعد از ظهر مشتریان نامید. نامه بعد از ظهر مشتریان خیلی زود به گردش بیش از ۱۰۰۰ مشترک رسید و منبع خبری مهمی برای سرمایه‌گذاران شد. این منبع خبری شامل شاخص سهام Dow Jones بود. این شاخص شامل نه جنبۀ مختلف خطوط راه‌آهن بود.
با توسعۀ شرکت دراین مدت در سال ۱۸۸۹، تعداد کارمندان کمپانی داو جونز به ۵۰ نفر افزایش یافته بود. شرکا فهمیده بودند که زمان مناسب برای تبدیل خلاصۀ اخبار دو صفحه‌ای خود به روزنامه‌ای واقعی است. اولین شماره از وال‌استریت ژورنال در تاریخ ۸ ژوئیۀ ۱۸۸۹ به چاپ رسید. برای در اختیار داشتن و خواندن هر شماره از این روزنامه، دو سِنت و اشتراک یک‌سالۀ آن ۵ دلار هزینه داشت. داو سردبیر بود و جونز میز کار را مدیریت می‌کرد.
مهمترین هدف روزنامه این بوده است که اخبار تأثیرگذار روزانۀ نوسانات قیمت سهام، اوراق بهادار و برخی از کالاها را به صورت کامل و عادلانه ارائه کند. این هدف به عنوان اصل تغییر ناپذیر مجله رعایت می‌شده است. بر همین اساس شعار اصلی این مجله بیان حقیقت بدون تاثیر پذیری از تبلیغ‌کنندگان سهام و کالا بوده است. سردبیران آن متعهد شده‌اند که مجله‌ای را منتشر کنند که تبلیغ‌کنندگان نتوانند آن را تحت کنترل خود درآورند. این مجله دارای خط مستقیم به بوستون و ارتباطات تلگراف به واشنگتن، فیلادلفیا و شیکاگو بوده است. همچنین در چندین شهر، از جمله لندن، خبرنگار داشته.
داو اغلب به خبرنگاران خود دربارۀ تغییر جهت‌دار مقاله‌های مربوط به سهام هشدار می‌داد. داو شجاعانه و با صداقت به عنوان گزارشگر مالی، اسامی شرکت‌هایی را که در ارائه اطلاعات سود و زیان خود عملکرد شفافی نداشتند، منتشر می‌کرد. به همین دلیل طولی نکشید که روزنامه، نفوذ و احترام زیادی در بین عموم خوانندگان به دست آورد. این گونه رویکردهای داو سبب شده است که همکارانش به او حسن نیّت داشته باشند. به عنوان نمونه ورمونت رویستر، ویراستار بعدی وال‌استریت‌ژورنال گفته است که داو همیشه معتقد بود که اطلاعات کسب و کار “اتاق خصوصی دلالان” نیست.
در سال ۱۸۹۸، وال‌استریت‌ژورنال اولین نسخۀ صبح خود را منتشر کرد. این روزنامه اکنون اخبار حوزه‌های دیگر را نیز پوشش می‌دهد. به عنوان نمونه می‌توان به این اقدام داو در انتشار اخبار جنگ اشاره کرد؛ زیرا برخلاف بسیاری از روزنامه‌های دیگر، بدون رعایت جوانب و به صورت روان، اخبار جنگ را نیز پوشش داده است. داو همچنین ستون‌هایی برای سرمقاله به نام‌های «بررسی و چشم‌انداز» و «پاسخ به استعلام‌کنندگان» به روزنامه اضافه کرد که در آن خوانندگان سؤالات سرمایه‌گذاری را برای آنها ارسال می‌کردند. مسئولان روزنامه در این ستون به سؤال‌های مطرح شدۀ خوانندگان پاسخ داده می‌شد. همین امر موجب اضافه‌شدن تعداد خوانندگان روزنامه شده است.
ادوارد جونز در سال ۱۸۹۹ بازنشسته شد؛ اما داو و برگ استیریسر به کار خود ادامه دادند و داو با جدیّت هنوز سرمقاله‌هایی را می‌نوشت. وال‌استریت‌ژورنال با تأیید یکی از نامزدهای سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری در گزارش‌های خود، توانست رئیس جمهور ویلیام مک کینلی را در جریان انتخابات سال ۱۹۰۰ پیروز انتخابات کند. همۀ این موارد نشان از نفوذ روزنامه در ذهن مخاطبان دارد.
در دهۀ آخر قرن ۱۹، داو متوجه پایان رکود اقتصادی شده بود. در آن سال‌ها، بسیاری از ادغام‌ها آغاز شده بود که نتیجۀ آن تشکیل شرکت‌های عظیم بود. این شرکت‌ها به دنبال افزایش و رشد سهام شرکت خود بودند. بازار برای سرمایه‌گذاران در زمینۀ سهام بسیار سوداگرانه بود. داو از این فرصت استفاده کرد تا میانگین صنعتی داو جونز را در سال ۱۸۹۶ ابداع کند. با بررسی سهام دوازده شرکت و قیمت سهام این شرکت‌ها توانست با ایجاد میانگین قیمت این دوازده شرکت، شاخص داو را ایجاد کند. اولین میانگین متوسط در وال‌استریت‌ژورنال در بیست‌وشش ماه می ۱۸۹۶ ظاهر شد. شاخص صنعتی به شاخصی محبوب برای فعالیت در بورس تبدیل شد. علاوه بر شاخص صنعتی، در سال ۱۸۹۷، شاخص دیگری برای سهام شرکت‌های ریلی ایجاد کرد.
داو همچنین تئوری داو را توسعه داد. در این توسعه داو بیان داشت که رابطه‌ای بین روند شاخص بورس سهام و سایر فعالیت‌های تجاری وجود دارد. داو احساس کرد که اگر شاخص صنعتی و شاخص راه‌آهن هر دو در یک جهت حرکت کند، به این معنی است که تغییری اقتصادیِ معنی‌دار در حال وقوع است. وی همچنین به این نتیجه رسید که اگر هر دو شاخص در حال صعود باشند و به قله‌های جدید برسند، نشان می‌دهد که بازار صعودی و گاوی است. داو اعتقاد نداشت که از دیدگاه‌ها و نظریات وی به عنوان تنها ابزار برای پیش‌بینی فراز و نشیب بازار استفاده شود. او معتقد بود که آنها باید فقط یکی از ابزارهای بسیاری باشند که سرمایه‌گذاران برای تصمیم‌گیری در مورد تجارت استفاده می‌کنند.